Total control of loslaten om het te krijgen ?
Ben je bereid, om het leven te ervaren en naar jezelf te luisteren?
Ik hou niet van het fenomeen leiderschap. Het is volgens mij simpelweg projectie van onvermogen, een manier ons onvermogen uiting te geven. Het onvermogen te accepteren dat we slechts een druppel zijn in de oceaan. Als we anderen op de troon zetten, kunnen we afhankelijk blijven. Leiders zijn zich nooit bewust van het feit dat ze leiders zijn, ze zitten ook nooit bij seminars. Die zijn aan het werk. Ze doen.
De groeiende aandacht voor leiderschap is wel begrijpelijk. In tijden van verandering gebeurt dat altijd. Waar wij in onszelf geen antwoorden vinden op vragen gaan we buiten onszelf zoeken en kunnen goeroes ontstaan die de weg wijzen. Maar de leerschool van het leven is nog steeds het leven zelf.
De wereld verandert nu van ‘survival of the fittest’ naar ‘survival of the most cooperative’. En bedrijven moeten niet langer ‘mean & lean’ zijn, maar ‘lean & meaningful’. Het is juist het gebrek aan betekenis dat veel mensen in bedrijven ervaren waardoor wantrouwen ontstaat en we steeds maar willen beheersen en controleren. Maar controle is slechts een illusie. Het is belangrijk dat we het gevoel hebben met zinnige dingen bezig te zijn. Wie het leven durft los te laten, zal het krijgen. Dat staat in de bijbel. Wie perse controle wil voelen verkleint uiteindelijk zijn ruimte.
Hiërarchie is bovendien simpelweg te duur. Organiseren via internet is zo’n 70% goedkoper dan organiseren via hiërarchie of andere vaste bedrijfsstructuren. In de politiek, zorg, bedrijfsleven of de media ziet men steeds meer de toenemende invloed van individuele burgers en werknemers. Samenwerking ontstaat dan op basis van persoonlijke verantwoordelijkheid en keuzes en niet vanuit opgelegde structuren. Bedrijven worden projecten, tijdelijke coalities van professionals die samen iets moois maken en dan weer uit elkaar gaan.
Met het internet zijn we opmerkelijk genoeg ook weer terug bij de middeleeuwen: de herwaardering van het ambacht, de schandpaal, de wallen (firewalls), de plaag (virus), geloof in het mystieke, het ruilen ( economie van het delen) en de gilden (communities). Dat komt allemaal terug.
Er zijn echter twee grote blokkades voor de nieuwe manieren van samenwerking nu. De eerste is de behoefte aan persoonlijke identiteit en zichtbaarheid. We willen gezien worden. Als je echt samenwerkt is je persoonlijke bijdrage echter minder zichtbaar. De tweede: we maken van samenwerking nog te vaak een rekensom van een spreadsheetanalyse. Er is weinig heelheid of verbondenheid. Managers gaan bovendien echt niet hun eigen job opheffen ook al voegt het weinig toe wat zij doen. De behoefte aan identiteit en zekerheid staat daarmee samenwerking in de weg.
De tweede blokkade is ons ego dat alles graag ingewikkeld maakt. Ego’s houden van complexiteit en de mythe van het handelend management. Ook speelt angst hierbij een grote rol. Wie bang is kan niet samenwerken, die kan alleen voor zichzelf zorgen. Dan zijn we gewoon aan het overleven in plaats van leven.
De kuddegeest baart mij ook grote zorgen. Er is nog nooit zoveel ruimte geweest en ook nog nooit zoveel grijs. In een van mijn laatste blogs schreef ik over het ‘Tom Tom’ –effect. Er is zoveel ruimte voor verschillende opvattingen en tegelijk lopen we met z’n allen steeds langs dezelfde route en thema’s. Voor innovatie moeten we juist de gebaande paden verlaten om onverwachte ontdekkingen te kunnen doen. Trek je niets aan van wat iedereen doet. Zet de Tom Tom uit. Ga op avontuur. Wees bereid het leven te ervaren en luister naar jezelf.”
Het artikel is als interview door Dominique Haitema verschenen op 2 oktober 2012 op www.gobeyondmba.nl
http://gobeyondmba.nl/blog/2012/10/02/wie-het-leven-durft-los-te-laten-zal-het-krijgen/